اثربخشي پروتكل آموزش تاب‌آوري بر سلامت روان و اميد دانش‌آموزان دختر شهر كرج

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي پروتكل آموزش تاب‌آوري بر سلامت روان، اميد در دانش‌آموزان بود. روش‌: طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ آماري شامل كليه‌ دانش‌آموزان دختر سال دوم در مقطع متوسطه اول شهر كرج بود كه در نيمسال دوم سال تحصيلي 96-1395 مشغول به تحصيل بودند. روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي بود و تعداد 30 دانش‌آموز كه بر طبق پرسشنامه‌هاي تاب‌آوري كونور و ديويدسون‌ (2003)، سلامت عمومي (GHQ-28)، اميد به زندگي اسنايدر (1991) نمره متوسط يا كمتر را دريافت نمودند براي شركت در دوره آموزش تاب‌آوري، انتخاب شدند و به صورت گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش (15n=) و گواه (15n=) قرار گرفتند. برنامه پروتكل آموزش تاب‌آوري براي گروه آزمايش در 10 جلسه به اجرا گذاشته شد. جلسات براي آزمودني‌ها، هفته‌اي دو بار به مدت 75 دقيقه اجرا شد و سپس در پايان مداخلات آموزشي، بار ديگر آزمودني‌هاي دو گروه آزمايش و كنترل، توسط پرسشنامه‌هاي تاب‌آوري، سلامت عمومي و اميد به زندگي مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌هاي پژوهش به كمك روش‌هاي آماري توصيفي و استنباطي از جمله ميانگين، انحراف استاندارد، تحليل كواريانس چند متغيري و تحليل كواريانس يك راهه، تحليل گرديدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بعد از مداخله بين گروه آزمايش و كنترل در ميزان افزايش سلامت روان و اميد تفاوت معني‌داري وجود دارد (001/0 P). نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي فوق مي‌توان گفت آموزش تاب آوري به واسطة تغيير سازه‌هاي روان شناختي به افزايش سلامت روان و اميد منجر مي‌شود.