رابطه هوش هيجاني ، خودپنداره، تمايزيافتگي و رضايت زناشويي در زوجين متقاضي طلاق

مطالعه حاضر با هدف رابطه هوش هيجاني ، خودپنداره ، تمايزيافتگي و رضايت زناشويي زوجين متقاضي طلاق صورت گرفته است. جامعه آماري اين تحقيق شامل كليه متقاضيان طلاق توافقي مراجعه كننده به دادگاه خانواده شهر كرج در سال 1396 كه به مركز مشاوره دادگستري ارجاع شده بودند، بر اساس فرمول پلنت 146 نفر از آنها به عنوان حجم نمونه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. روش پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر شيوه گردآوري اطلاعات توصيفي از نوع همبستگي بوده است بدين منظور از پرسشنامه هوش هيجاني سيبريا شرينگ بر اساس مدل گلمن (1995)، خودپنداره كارل راجرز (1957)، تمايزيافتگي اسكورن و دندي (1998) و رضايت زناشويي انريچ (1983) به عنوان ابزارهاي پژوهش استفاده شد همچنين نتايج حاصل از آزمونها در دوبخش داده هاي توصيفي به منظور تعيين ميانگين و انحراف معيار و بخش داده هاي استنباطي بر اساس تعيين ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون چندمتغيره مورد ارزيابي قرار گرفتند.¬ نتايج نشان داد ميان هرسه متغير هوش هيجاني ،خودپنداره و تمايزيافتگي با رضايت زناشويي با توجه به ضريب همبستگي بدست آمده رابطه معنادار مثبت در سطح 01/0 ≥ P وجود دارد. همچنين نتايج حاصل از تحليل هاي رگرسيوني نيز نشان داد كه هر سه متغيير مي توانند رضايت زناشويي را پيش بيني كنند كه در اين ميان متغير خودپنداره با توجه ضريب R2 ¬تعديل شده بيشترين سهم را در پيش-بيني متغير ملاك دارد، ضمن آنكه از بين ابعاد هوش هيجاني،(خودتنظيمي)،¬ از بين ابعاد خودپنداره،(تصوير خود)¬ و از بين ابعاد تمايزيافتگي،(جايگاه من) بيشترين سهم را در پيش¬بيني واريانس¬هاي رضايت زناشويي با توجه به ضريب R2 ¬تعديل شده دارا مي باشند.