بررسي ساختار فضايي محلات و بافت‌هاي فرسوده و ناكارآمد شهر اصفهان با استفاده از روش چيدمان فضا

Study of Spatial Structure of Neighborhoods and Deteriorated and Dysfunctional Fabrics of Esfahan City Using Space Syntax

نفوذپذيري و مشكل دسترسي از جمله مشخصه هايي است كه براي بافت هاي فرسوده و ناكارآمد شهري برشمرده مي شود؛ با اين وجود در كمتر مطالعه اي اين موضوع به گونه اي روشمند و غير روايي مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. بر اين اساس پژوهش حاضر، با بررسي ساختار فضايي شهر اصفهان به كمك روش چيدمان فضا، تلاش كرده است تا ضمن معرفي روشي مناسب در مطالعه و تحليل شرايط ساختاري عرصه هاي سكونتي شهرها، جايگاه محدوده ها و محلات فرسوده و ناكارآمد اصفهان را نيز در ساختار فضايي شهر مورد بررسي قرار دهد. در اين رابطه با استفاده از شاخص «همپيوندي» ميزان قابليت حركت و ارتباط در شهر اصفهان، همچنين محدوده هاي هدف ، به‌صورت كمي در سطح كلان، مياني و محلي مدل‌سازي شده و ميزان ارزش همپيوندي محدوده هاي هدف در قياس با كل شهر با استفاده از پنج آماره ميانگين، كمينه، بيشينه، انحراف معيار و اختلاف ميانگين همپيوندي شهر و محدوده هاي هدف، تحليل شد. يافته‌ها نشان مي دهد كه ارزش همپيوندي ساختار فضايي محدوده هاي هدف در هر سه سطح ذكرشده پايين‌تر از ساير محلات شهر است؛ كه اين مساله مويد ضعف دسترسي و نفوذپذيري اين محدوده ها در شهر مي باشد. لذا نتايج حاصل از تحليل با روش چيدمان فضا به شكلي روشمند ارتباط معني‌دار و مستقيمي را بين ساختار فضايي محلات داراي بافت فرسوده و ساير محلات با وضعيت آنها نشان مي دهدكه اين نكته حكايت از كارآمدي روش مذكور در مطالعه ي موضوعات مشابه دارد.