نقش بازآفريني الگوهاي پايدار در معماري كوير

The Role of Recreating Sustainable Patterns in the Desert Architecture

نظريه ي توسعه ي پايدار و در پي آن معماري پايدار، از بحث بر انگيزترين موضوعات معماري معاصر است. اينكه هر ساختماني بايد بتواند با محيط طبيعي كه در آن واقع شده رابطه برقرار كند جاي بحث ندارد. آنچه چالش محسوب مي شود نوع و چگونگي اين رابطه است. ايده ي معماري پايدار امروزه براي پاسخگويي به اين پرسش طرح شده است. در جهت ايجاد محيطي پايدار و مناسب زندگي انسان، معماري كويري ايران به اصول و روشهايي دست يافته است كه نه تنها تخريب و ضايعه اي را بر محيط تحمل نميكند، بلكه فراتر از آن به عنوان عامل كمال بخشيدن به ماده نيز ايفاي نقش مي كند. امروزه اصطلاح معماري پايدار براي گستره ي وسيعي از رويكردهاي حساس به محيط به كار مي رود. از معماري سنتي كه به عنوان نوعي از معماري با گرايش به سمت پايداري بوم شناختي و اجتماعي شناخته ميشود، تا برخي ديگر كه با ايجاد آشتي و تعامل ميان تكنولوژي و اكولوژي كوشيده اند ويژگيهاي مفيد هر دو را به كار گيرند. اگر چه هر يك از اين رويكردها را افراد مختلف مطرح كرده اند. در كل ،همه ي آنها در مورد يك موضوع باهم توافق دارند ،اينكه ساخت محيط مصنوع بايد با در نظر گرفتن منابع طبيعي موجود و حفظ آنها براي آيندگان انجام پذيرد.