چگونگي ايجاد حس تعلق به مكان و سرزندگي در طراحي پل ها به عنوان نماد شهري با تأكيد بر ارتباط با طبيعت

How to Create a Sense of Attachment to Plave and Vitality in Design of Bridges as an Urban Symbol with an Emphasis on the Relationship with Nature

در جوامع امروزي، خلاء معنايي در فضاهاي شهري و توجه بيش از حد به سواره و كاربري صرف سبب تقليل جايگاه و مفهوم معماري پل - خصوصاً در فضاهاي شهري خطي- شده است. لذا مي بايست در كنار توجه به ساختار سازه اي پل هاي جديد، به عناصر معناساز در معماري آنها نيز توجه ويژه شود تا با تبيين رويكردي طبيعت گرا، سرزندگي در آنها تداوم يابد. در اين راستا يكي از شاخصه هاي ارزيابي فضاهاي شهري با كيفيت، حس تعلق به مكان است كه با ايجاد معنا منجر به شكل گيري هويت مكاني مي شود. چنين فضاهايي با برقراري ارتباط عاطفي با مخاطب، به عنوان مكان هايي براي بازگشت مداوم مردم به آن ها، ارزشمند و متمايز مي شوند. از اين رو با الگوبرداري از پل خواجو در شهر اصفهان، به عنوان نمونه اي موفق در ارتباط با مردم در گذر زمان، به بررسي عوامل ايجاد حس تعلق به مكان و سرزندگي در پل ها پرداخته شده است. در اين پژوهش نخست به روش كتابخانه اي به جمع آوري داده هاي اوليه، در زمينه هاي عملكردي، ويژگيهاي كالبدي و سازه اي پل خواجو و تفاوت هاي آن با ساير پل ها پرداخته شده، سپس به روش توصيفي- تحليلي، و مطالعات ميداني به صورت عيني و تجربي، عناصر و عوامل معناساز در ايجاد حس تعلق به مكان و سرزندگي در اين پل شناسايي و در نهايت مدلي از عوامل تاثيرگذار نظير حضور عوامل طبيعي، ايجاد ديد و منظر مناسب، تحرك و پويايي و عناصر هويت بخش در ايجاد حس تعلق به مكان ، براي طراحي پل هاي جديد ارايه شده است. مقايسه ي انطباقي اين الگوريتم پيشنهادي با تحليل پل طبيعت در شهر تهران، حاكي از همخواني و قابليت مرجعيت آن بوده است.