آسيب شناسي و ارائه راهكارهاي ارتقاي آموزش هاي ديني در فضاي مجازي

با آغاز هزاره سوم ميلادي و توسعه و رشد فناوري هاي نوين اطلاعات و ارتباطات، و نيز با حضور و گستردگي رسانه ها در سپهر عمومي و شئون زندگي، چارچوبي فراهم شده است كه آموزش، فرهنگ، سياست و اجتماع انساني حول محور ارتباطات و رسانه در بستر فضاي مجازي جريان يابد. از طرف ديگر، انسان قرن بيست و يكم با توجه به مشغله زياد در عصر مدرن و نداشتن وقت كافي براي حضور در دوره هاي آموزش حضوري، به سبك جديدي از آموزش به نام آموزش مجازي نياز پيدا كرده، كه اكنون در سرتاسر دنيا در حال گسترش است. اين پژوهش كه با روش كيفي از نوع توصيفي- پيمايشي، كتابخانه اي و مشاهده مشاركتي انجام شده، با هدف آسيب شناسي آموزش هاي ديني و علوم اسلامي در فضاي مجازي و ارائه راهكارهاي ارتقاي آن صورت گرفته است. همچنين مباني نظري براي تبيين علمي پژوهش بر اساس آموزه هاي ديني در اهميت تعليم، تعلم و تبليغ انجام يافته؛ و در حوزه ارتباطات نيز بر اساس نظريه هاي ارتباطي اشاعه و نوآوري اورت راجرز، تبليغات به مثابه گفتمان دانش- قدرت ميشل فوكو، نقش‌هاي اجتماعي ارتباطات هارولد لاسول و چارلز رايت، نقش وسايل ارتباط جمعي ويلبر شرام، نظريه آموزشي اثربخش بزرگسالان و نقش ارتباطات گرافيكي انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد با توجه به ساختار نوين ارتباطي در عصر ارتباطات و فناوري اطلاعات؛ ﻓﻀﺎي ﻣﺠﺎزي داراي كاركرد، فرصت، ظرفيت مناسب و ﻧﻘﺶ تأثيرگذاري در ﺷﮑﻞﮔﯿﺮي سبك جديدي از آموزش غير حضوري و الكترونيك در حوزه آموزش ديني است؛ اما با توجه به نوپا بودن آموزش هاي ديني در فضاي مجازي لازم است با برنامه ريزي مناسب، آسيب ها و ضعف ها شناسايي شود تا با ساماندهي و رفع چالش هاي موجود، از اين فرصت براي تحقق منويات مقام معظم رهبري در خصوص سواد فضاي مجازي، اهداف آموزشي، فرهنگي، تبليغي و احيا و گسترش تمدن اسلامي استفاده گردد.