ارزيابي دقت روش¬هاي دما محور در مقايسه با روش فائو پنمن مانتيث براي برآورد تبخير- تعرق مرجع در يك منطقه مرطوب

Assessment of the accuracy of temperature-based methods compared to the FAO Penman-Monteith method for estimating reference evapotranspiration in a wet area.

تبخير-تعرق به¬ عنوان يك جزء كليدي از چرخه هيدرولوژيكي در اكوسيستم¬هاي زميني، نقش مهمي در ميزان عملكرد محصولات كشاورزي دارد. محاسبه تبخير¬-تعرق اغلب با تعيين تبخير¬-تعرق مرجع (ET0) و ضرب آن در ضريب گياهي صورت مي¬گيرد. در اين تحقيق، قابليت سه روش دما محور شامل هارگريوز، هامون و بلاني كريدل براي برآورد ET0 در يك منطقه مرطوب ارزيابي شد. براي اين منظور، از داده¬هاي هواشناسي ايستگاه سينوپتيك دشت¬ناز ساري واقع در استان مازندران، استفاده شد. با استفاده از آماره¬هاي ارزيابي ضريب تعيين (R2)، جذر ميانگين مربعات خطا (RMSE)، درصد خطا (PE) و انحراف معيار (MAD) نتايج محاسبه هر مدل با مدل فائو پنمن مانتيث مورد مقايسه قرار گرفت. روش¬ بلاني كريدل با درصد خطاي 77/5 درصد، انحراف معيار 46/22، جذر ميانگين مربعات خطاي 83/26 و ضريب تعيين 95/0 بيشترين تطابق را با روش فائو پنمن مانتيث داشت و پس از آن به-ترتيب روش¬هاي هارگريوز و هامون قرار دارند. نتايج نشان داد روش¬هاي بلاني كريدل و هارگريوز توان محاسبه تبخير-تعرق مرجع را با دقت مناسب داشته¬اند ولي استفاده از روش هامون در اين منطقه توصيه نمي¬شود.