نقش و تاثير معماري همساز با اقليم در شكل گيري سيماي شهري مشهد

طراحي اقليمي و توجه به آب و هواي منطقه اي به فراهم آوردن شرايط آسايش محيطي براي زندگي بهتر و راحت تر كمك مي‌كند. طراحي پوسته هاي ساختمان كه مبادلات حرارتي ميان فضاي داخل و خارج ساختمان از طريق آن انجام مي‌شود نقش مهمي را در فراهم آوردن شرايط آسايش محيطي ايفا مي‌كند، كه يكي از مهم ترين پوسته هاي خارجي آن نماي ساختمان است كه عضوي از بدنه شهري است. امروزه شهرها شاهد طراحي هاي نامناسب از نظر، هويتي، فرهنگي، و همينطور از نظر مطابقت با اقليم در هر منطقه كه گاه متاثر از الگو برداري هاي غلط از سيماي شهري مدرن است هستيم؛ لذا با توجه به بررسي و مقايسه چند نمونه نماي ساختمان در منظر شهر مشهد، با توجه به بررسي فيلد هاي نما در نمونه موردي هاي قديم و جديد به روش تحليلي-كاربردي پرداخته و عوامل تاثيرگذار در طراحي اقليمي مربوط به نماي ساختمان ها از نظر رنگ، جنس، بوم آورد بودن آن بر كاهش هزينه ها و كم كردن مصرف انرژي براي آوردن مصالح از نقاط ديگر و ظرفيت حرارتي مصالح و تعداد بازشو ها و جداره هاي شفاف در نما و جهت گيري مناسب نما نسبت به عوامل اقليمي و عايق كاري هاي زير نما مي‌باشد. تغيير سبك ساخت و ساز از يك سو و رعايت نكردن اصول معماري همساز با اقليم از سوي ديگر، عدم آسايش حرارتي در داخل بناها و به تبع افزايش مصرف سوخت هاي فسيلي را اجتناب ناپذير ساخته است. ساختمان ها با هر كاربري بايد متناسب با اقليم، فرهنگ و هويت شهر طراحي شوند؛ الگوي متداول معماري روز در ايران كاملا ناسازگار با شرايط اقليمي است، كه حتي ساده ترين اصول بهره‌مندي از مواهب طبيعي را ناديده مي‌گيرد. با بررسي نمونه هاي موردي معماري بومي نتيجه گرفته مي‌شود كه بايد عناصر كالبدي و ارزش هاي پايداري آن بناها در تطبيق و مصداق عيني با فضاهاي كالبدي ساختمان هاي امروز قرار گيرد تا بتواند راه كار هاي موثري را در اين زمينه براي همگان مهيا نمايد و شاهد شكل گيري سيماي شهري مناسب در شهر ها باشيم.