ارزيابي و شناخت هندسه كاربردي عصر تيموري در طراحي بقعه مولانا زين الدين ابوبكر تايبادي

خراسان بزرگ در عصر تيموري داراي تحولات بسيار چشمگيري در ساخت مقبره سازي صوفي مي شود. مقبره مولانا ابوبكر تايبادي از اين حيث مستثني نيست. اين مقبره در سال 848 ه.ق به دستور پير احمد خوافي وزير شاهرخ تيموري جهت مسجد و نمازخانه توسط بزرگ‌ترين معماران دوره تيموري (دو برادر به نام‌هاي غياث‌الدين و قوام‌الدين شيرازي) در شهر تايباد بنا شد. آن چيزي كه اين بنا را از حيث مطالعات معماري و باستان شناسي برجسته مي كند، بهره گيري معمار از هندسه كاربردي عصر تيموري، در ساخت آن مي باشد. هدف از اين پژوهش آشكار ساختن هندسه كاربردي در طراحي بقعه ابوبكر تايبادي است ، كه با تكيه بر رويكرد تحليلي ، اتخاذ منابع كتابخانه اي و ثبت و مشاهده ميداني، مي توان گفت يكي از ويژگي هاي متمايز معماري دوره تيموري بهره گيري هر چه بيشتر از هندسه در طرح هاي معماري است ، كه نمود آن را مي توان در پلان ، ايوان رفيع و گنبدخانه بقعه مولانا زين الدين ابوبكر تايبادي مشاهده كرد. با تحليل هندسي اين بنا مي توان اظهار داشت كه معمار در طراحي اين بنا از مشتقات 3√، 5√و2√ بهره گرفته است.