مسجد گوهرشاد مشهد ؛ جلوه ي مهندسي فرهنگي در راستاي تثبيت مفاهيم ارزشي زيارت

مسجد سازی درعرصه ی تمدن اسلامی افزون براهتمام مهندسی، برخوردار و بهرمند از اهتمام عبادی و عزمی نیایشی نیز بوده است.معمار در این بستر تنها به ساختن فضای متعارف نمی اندیشد بلكه می كوشد تا با تسریِ بنیادهای فطری انسان به آفرینش فضای متعالی بپردازد ؛ چندان كه این فضا بتواند محمل فراخواندن تفاسیرانسانی برمحورعبادت گردد.از جمله این اهتمام می توان به مسجد گوهر شاد مشهد اشاره داشت كه خود ظرفیتی در راستای تثبیت زیارت كیفی حضرت رضا علیه اسلام و عاملی برای توسعه ی درون زای فرهنگی در عصر خود بوده است. معمار در این وادی از ظرفیت ها و قابلیت های پنهان و آشكار معماری برای تثبیت یك حقیقت فرهنگی )تعالی اندیشه دینی( سود جسته، همان امری كه از آن به عنوان اعتباری مهندسی فرهنگی یاد می شود. نتایج این مقاله نشان داده كه این مسجد بر پایه ی عزم مبتنی بر مهندسی فرهنگی به مثابه دانشی بینامتنی ایجاد شده و قصد معمار نهادینه سازی مفاد تمدن اسلامی همچون زیارت در بستر تاریخ بوده است.