بررسي نقش معماري زيست گرا (بايونيك) در فرم دهي گفتمان جديد معماري.

The Role of Bionic Archietcture in emerging new architectural discourse.

از ابتداي حيات انسان, او هميشه در سيطره طبيعت قرار داشته و اساس زندگي خود را بر تطبيق با طبيعت بنا نهاد. انسان اوليه مي دانست كه تمام اجزاي طبيعت در همخواني با يكديگر قرار داشته و به همين دليل او طبيعت را به مثابه آموزگار خود درك نموده و تلاش كرد تا با الگوبرداري از طبيعت, حيات بهينه اي داشته باشد. يكي از مهم ترين جنبه هاي زندگي انسان, محيط اطراف او و معماري مي باشد كه اين موضوع در هيچ برهه اي از تاريخ از طبيعت جدا نبوده است و هميشه به عنوان يك كل واحد مطرح شده اند. آنچه امروز به نام معماري زيست گرا يا بايونيك خوانده مي شود حاصل تلاش معماراني است كه با نگرش جديد به معماري و سازه در كالبد طبيعي سعي در برطرف ساختن نقص ها و خطاهاي انساني در امر ساخت و ساز دارند. با توجه به بحران انرژي و منابع طبيعي، معماران در تلاش اند با نگرش جديد به معماري و سازه در غالب علم بايونيك,كه يك نوع معماري متعارف با اصول معماري پايدار و هماهنگ با طبيعت مي باشد راه حلي براي بيرون رفت از اين بحران و حفظ انرژي پيدا نمايند.