ارتقاء تاب آوري شهرها به كمك شهرسازي بيوفيليك

Enhancing Resiliency of Cities by the Help of Biophilic Urbanism

در جامعه مدرن و شهري امروزي، نياز به تماس با طبيعت روز به روز در حال افزايش است. با توجه به اينكه نزديك به نيمي از جمعيت زمين در شهرها زندگي مي كنند بايستي توجه ويژه اي در اين زمينه نسبت به شهرها شود تا به شهر بيوفيليك برسيم. شهرهاي بيوفيليك شهرهايي هستند كه هم به دنبال تماس روزانه شهروندان با طبيعت و هم پرورش آگاهي و مراقبت از آن هستند.. فرض اصلي كه در اين پژوهش در نظر گرفته شده است وجود رابطه مهمي بين نظريه بيوفيليا و شهرهاي شكل گرفته بر مبناي آن با تاب آوري است . روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي- تحليلي و روش گردآوري اطلاعات كتابخانه اي اسنادي است. اين مقاله ابتدا به بررسي مفهوم بيوفيليك و دسته بندي هاي مختلف آن از ديدگاه نظريه پردازان اصلي، سپس به ارتباط شهرهاي تاب آور و بيوفيليك مي پردازد و در نهايت عوامل كليدي كه موجب افزايش تاب آوري توسط طراحي بيوفيليك شهري مي شود معرفي مي شود، نتيجه پژوهش حاكي از آن است كه شهرسازي بيوفيليك از طريق راهكارهايي نظير اجراي پروژه هايي در زمينه احيا، محافظت و گسترش طبيعت در درون و اطراف شهر مي توانند تاب آوري شهر ها را ارتقا دهند و نائل شدن به اهداف شهر بيوفيليك باعث پايداري هرچه بيشتر شهرها از لحاظ اجتماعي و منظر شهري در برابر بلاياي طبيعي ، تغييرات آب و هوا، شوك هاي اقتصادي و عوامل ديگري كه در آينده شهرها با آن مواجهند، مي شود.