شهر ايراني-اسلامي و انعطاف پذيري در بطن مكان پايدار

Iranian-Islamic cities and flexibility in the context of sustainable places

تداوم پايداري در يك مكان و به عبارتي تاب آوري يك سيستم نيازمند قابليت هايي همچون انعطاف پذيري، انطباق پذيري، تغييرپذيري و كليه اصولي كه منجر به فرصت آفريني و ايجاد ظرفيت متناسب با نياز كاربر در بنا مي باشد. در شهرسازي ايراني، چه در تك بناها و حتي اجزاي آن و چه در آنچه اصطلاحاً معماري شهري مي ناميم به طور اعم با پديده اي به نام تعادل روبرو هستيم. تعادلي كه ناشي از برابر شدن كليه نيروها و متغيرهاي مادي و معنوي تأثيرگذار در معماري است، عامل دستيابي به يك معماري معنايي و ماندگار در شرايط زمان و مكان خود است و منجر به طرح ريزي الگويي براي مدلي يك مكان پايدار مي شود. در تحقيق پيشرو سعي شده است با بيان مفاهيمي چون مكان پايدار شهرسازي ايراني اسلامي،انعطاف پذيري به مدل جديد از مكان پايدار دست يافت و چگونگي انعكاس جهان بيني اسلامي را در ابعاد مكان پايدار نمايان ساخت در تحليل هاي صورت گرفته به بعد اجتماعي در پايداري و چگونگي مواجه با خاطرات جمعي در شهر اشاره شده است و در نهايت به عنوان خروجي تحليل ها مدل جديد از مكان پايدار با در نظر گرفتن تمام ابعاد ومولفه ارائه گرديده است.