بررسي تأثير دانش بنيان بر عوامل توسعه ي درون زاي منطقه اي

در دنياي پرشتاب امروز، هرروز نتايج پژوهش ها در حوزه هاي مختلف علمي (از پزشكي تا علوم الكترونيك و...) افزايش مي يابد و بيشتر اين تحقيقات با هدف ارتقاء كيفيت زيست انسان يا به عبارتي ديگر توسعه انساني و بهتر شدن زندگي وي انجام مي شود. در اين مقاله، در امر برنامه ريزي منطقه اي به انگيزه ي توسعه مناطق، ايجاد تعادل و توازن منطقه اي، جلوگيري از مهاجرت نيروي كار، تعيين هزينه بهينه ي اعتبارات، افزايش بهره وري و ارتقاء ارزش افزوده در بخش هاي مختلف بوده است كه با كمك از پتانسيل هاي دروني و توان نيروي كار و زيرساخت هاي خود مي توان در جهت بهره مندي اقتصادي گام بردارند. البته ناگفته نماند كه اين نيروي انساني نياز به آموزش و تخصصي شدن در بازار كار دارد و به طوركلي در حوزه خدمات شهري با بهره گيري از نخبگان و متخصصان توانمند باعث افزايش سطح كيفيت و خدمت رساني در اين حوزه خواهد شد.؛ با اين عمل مي توان موجب هم افزايي منطقه اي شد، بديهي است زماني كه كشورهاي كوچك منابع طبيعي ، مالي و انساني خود را در قالب چارچوب مشتركي متمركز عرضه نمايد، توان بيشتري در رويارويي با نهادهاي اقتصادي، سياسي جهاني و شركت هاي بزرگ چندمليتي خواهند داشت. لذا در اين پژوهش به جستجوي مفاهيم منسجم از توسعه و تأثيرات دانش بنيان بر مبناي روش توصيفي و اسنادي استفاده خواهد شد، اين نوع پژوهش به توصيف و تفسير عوامل توسعه منطقه اي با تأكيد بر توسعه درون زا خواهد پرداخت.