بررسي رويكرد غيرمواجهه‏ اي علم و دين از ديدگاه باربور، پيترز و مك‏ گراث

موضوع رابطه‏ ي علم و دين يكي از مسايل چالشي و نوين فلسفه‏ ي دين بوده كه در روزگار معاصر مورد توجه جدي قرار گرفته است. بررسي اين رابطه از منظر تاريخي به زادگاه اصلي علم به معني دانش نوين تجربي تعلق داشته و از ديد زماني، ريشه در قرن‌هاي هجدهم، نوزدهم و بيستم ميلادي دارد. درباره‏ ي موضوع مهم نسبت ميان اين دو حوزه، در طول چند دهه ‏ي اخير دو رويكرد مواجهه‏ اي و غيرمواجهه ‏اي مطرح بوده است كه همه‏ ي الگوها در قالب اين دو تعريف مي ‏شوند. پيروان رويكرد مواجهه‏ اي، همواره علم و دين را در حال نبرد و رويارويي دانسته و به هيچ رابطه ‏ي هم‏سويي معتقد نيستند. در طرف ديگر، پيروان رويكرد غيرمواجهه‏ ي معتقدند، نه تنها بين علم و دين هيچ رويارويي وجود ندارد؛ بلكه بين آن دو هم‏سويي حاكم است كه به پيشرفت يكديگر مي‏ انجامد. هدف اين پژوهش بررسي رويكرد غيرمواجهه ‏اي، ايان جي باربور، تد پيترز و آليستر اي مك گراث مي ‏باشد و با روش توصيفي ـ تحليلي اين نتيجه به دست آمد كه ايان باربور به مدل همبستگي، تد پيترز به مدل هماهنگي فرضي و آليستر مك گراث به مدل هم‏سخني معتقد هستند.