ارتقاي حافظه شنيداري دانش آموزان داراي مشكلات ديكته نويسي با مداخله درماني آگاهي واج شناختي

پژوهش حاضر در صدد بوده تاثير آموزش روش هاي آموزشي آگاهي واج شناختي بر تقويت حافظه شنيداري در دانش آموزان داراي مشكلات ديكته نويسي را مورد مطالعه قرار دهد. از اين رو سوال اصلي پژوهش حاضر اين است كه آيا روش هاي آموزشي آگاهي واج شناختي بر تقويت شنيداري دانش آموزان داراي مشكلات ديكته نويسي موثر است؟ براي انجام تحقيق از طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بهره گرفته است. 20 نفر از اين دانش آموزان با نمونه گيري در دسترس انتخاب شده و روش جايگزيني نيز تصادفي انتخاب شده است. 10 نفر در گروه آزمايش و 10 نفر نيز در گروه كنترل جايگزين شدند. در گروه آزمايش آموزش واج شناختي و در گروه كنترل به روش متداول درمان آموزش صورت گرفته است. براي اندازه گيري شنيداري از آزمون اختلال بيان نوشتاري (مولفه املا در پايه سوم) با عزت (1389) و حافظه كورنولدي استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين نمره حافظه شنيداري در گروه آزمايش و كنترل تفاوت معني‌داري مشاهده نشده است؛ بنابراين مي توان گفت كه روش درماني آگاهي واج شناختي در حافظه شنيداري آزمودني تاثيري نداشته است.