بررسي اثربخشي قصه درماني بر تاب آوري و خودپنداره كودكان داراي والدين مطلقه

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي قصه درماني بر تاب آوري و خودپنداره كودكان 7 تا 10 ساله داراي والدين مطلقه انجام شد. روش پژوهش: طرح پژوهشي نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل نابرابر بود. مشاركت كنندگان متشكل از 30 دانش آموز دبستاني دختر داراي والدين مطلقه بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگماري شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه 90 دقيقه‌اي، و طي دوبار در هفته، مداخله قصه درماني گروهي را دريافت كرد و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. براي تمام مشاركت كنندگان در جلسات پيش آزمون و پس‌آزمون دو پرسشنامه تاب آوري SEARS و پرسشنامه خودپنداره CSCS ارايه گرديد. دادهاي بدست آمده با آزمون آماري تحليل كواريانس، تجزيه و تحليل گرديد. يافته هاي پژوهش: يافته‌ها نشان داد كه تاب آوري و خودپنداره در كودكان مشاركت كنننده در برنامه قصه درماني گروهي نسبت به گروه كنترل از مرحله پش آزمون تا پس آزمون به طور معناداري افزايش يافته است (05/0p ). نتيجه گيري: قصه درماني روش موثري است كه ميتواند در كاهش احساسات منفي كودكان در مورد طلاق والدينشان اثر مثبت داشته و به تبع آن تاب آوري و خودپنداره آنها را افزايش دهد