آشنايي كودكان با مفهوم خداوند بر اساس قصه موسي و شبان و تطبيق آن با مراحل رشد شناختي پياژه

برجسته ترين ويژگي مثنوي جنبه تعبيمي و تربيتي آن است. قصه موسي و شبان در دفتر دوم مثنوي معنوي آيينه تمام نماي شكل گيري مفهوم خداوند در كودكان است كه قابل مقايسه با نظريه هاي روانشناسي رشد است. بر اين اساس، در اين پژوهش هدف توضيح دادن نحوه تربيت ديني در شكل گيري مفهوم خداوند بر اساس قصه موسي و شبان در مثنوي معنوي و مقايسه با ديدگاه رشد شناختي پياژه است. روش تحقيق، توصيفي-تحليلي بوده كه ابتدا به شناسايي مفاهيم اساسي مرتبط با تربيت ديني در داستان موسي وشبان پرداخته، سپس ارتباط اين مفاهيم را با يادگيري مفهوم خداوند در كودكان در يك چارچوب منطقي مورد بررسي و در مقايسه با نظريه رشد شناختي پياژه به عنوان طرح اوليه ارائه شده است. به طور كلي، اصولي كه از اين داستان براي آموزش مفاهيم ديني استنباط مي شوند شامل اين است كه در آموزش مفاهيم ديني به كودكان بايد با زبان خودشان با آن ها حرف زد و از به كار بردن نصيحت و سرزنش در مورد توصيفات كودكان از خداوند خودداري نمود. در آموزش مفاهيم ديني به احساسات و عواطف كودكان توجه نمود و به جنبه محبت آميز دين و خداوند بيشتر توجه نمود. سعي شود مفاهيم مجرد را با استفاده از داستان و تمثيل براي كودكان عيني و ملموس نمود ودر آموزش مفاهيم ديني به انتقال قلبي و باطن بيشتر از ظاهر توجه نمود. در نهايت با توجه به اين قصه و نظريه رشد شناختي پياژه نتيجه گيري مي شود كودكان داراي مفهومي عيني و تجسمي از خداوند است و نحوه تربيت ديني كودك نيز با توجه به مراحل رشد شناختي وي صورت بگيرد.