مدايح پيامبر اعظم (ص) در مثنوي هاي فارسي تا پايان قرن پنجم هجري با استناد به قرآن و حديث

پس از ظهور اسلام در ايران، انوار شخصيت بزرگوار و وجود مطهّر پيامبر اكرم (ص) چنان اذهان مردم اين كشور را تحت تأثير قرار داد كه ايشان جذابيت خاصي نسبت به آن حضرت (ص) در خود احساس كردند. اين گونه بود كه نوع ادبي جديدي با عنوان مدايح مذهبي پديدار گشت. شاعران پارسي گو به خصوص در هنگام سرودن مثنوي هايشان آغاز سخن را پس از حمد پروردگار به مدح حضرت محمّد (ص) اختصاص مي دادند و با توجه به دانسته هاي خود در حوزة قرآن و احاديث سعي در شناساندن نبي مكرّم در مقام انسان كامل داشتند.در اين جستار ابتدا به روش كتابخانه اي مثنوي هاي فارسي از آغاز تا پايان قرن پنجم هجري مورد بررسي و مطالعه قرار گرفت و سپس با مقدّماتي دربارة هر يك از فضايل حضرت محمد(ص) و با استناد به قرآن و حديث، اشعار به ترتيب تاريخي سال فوت شاعران تنظيم گرديد، اميد است از دريچه اين اشعار، آگاهي و بصيرت ما نسبت به آن وجود والا بيش از پيش فراهم شود.