ماهيان در چراگاههاي مصنوعي خوزستان ( جذب - توليد(AVP))

هدف اين مطالعه بررسي تركيب گونه هاي ماهيان در منطقه چراگاههاي مصنوعي و اطراف آن و مقايسه با اطلاعات گذشته و سوابق پيش از استقرار سازه هاي مصنوعي در سواحل خوزستان بوده است. شمارش و بررسي ماهيان در منطقه چراگاههاي مصنوعي به صورت فصلي در سال 92-1391 انجام گرديد. جهت اين كار از روش مشاهده (فيلمبرداري) و شمارش استفاده شد. هر يك از گونه ها براساس توزيع عمودي در داخل ستون آب و موقعيت آن نسبت به سازه هاي مصنوعي دسته بندي شده و در مجموع به عنوان گروه هاي اكولوژيكي تعيين شده است . در كل منطقه چراگاههاي مصنوعي تعداد 13 نوع ماهي شناسايي گرديد. خانواده شانك ماهيان با 3 گونه بيشترين تنوع را در ميان گونه ها داشته است. بيشترين حضور در ميان گونه ها را ماهي هامور به خود اختصاص مي دهد و در اكثر غواصي ها و در تمام فصول ديده مي شود. بعد از ماهي هامور Epinephelus coioides ، شانك تك خال Diplodus sargus Kotschyi و Neopomacentrue Sindensis ، بيشترين حضور را به خود اختصاص مي دهند . طبقه بندي گونه ها در گروه هاي اكولوژيكي، اكثر گونه ها در دو گروه مرتبط با سازه ها (نوع A: 53.84 %) و مجاور سازه ها (نوع B:38.46%) و تعداد اندكي در گروه سوم (نوع C:7.7 %) قرار گرفته است.منطقه چراگاههاي مصنوعي توانسته است براي ماهيان ، پناهگاه امني براي گريز از شكارچي، مكان مناسب تخم ريزي و نوزادپروري را فراهم سازد و تنوع منابع زيستي نسبت به سالهاي پيش افزايش يافته است ولي براورد نقش چراگاههاي مصنوعي در افزايش توليد و پاسخ به سوال توليد يا جذب نيازمند اطلاعات بازگشت پذيري لاروها، مهاجرت به داخل ، رشد، توليد مثل ، مرگ و مير و مهاجرت به خارج است.