مدلسازي توزيع گونه ها به منظور شناخت و حفاظت از اكوسيستم هاي دريايي

مدلهاي توزيع گونه ها(SDMs) براي بررسي و يافتن پاسخ طيف گسترده اي از سوالات و نظريه هاي اجرايي در قلمرو زميني(خشكي)مورد استفاده قرار گرفته است اما اينگونه مطالعات در محيط هاي دريايي به منظور برنامه ريزيهاي كاربردي نسبتا كمياب بوده اند. مدلسازي توزيع گونه ها (SDMs) پتانسيلي عالي براي بكارگيري به عنوان ابزار مديريت محيط دريايي كنوني و خصوصا در محافظت و برنامه ريزي دريايي ارائه مي دهد. بكارگيري SDMها براي محيط زيست دريايي در ساليان اخير تغييراتي داشته اما در مقايسه با كاربرد هاي زميني ، مطالعات كمتري صورت گرفته است كه اين مطالعات نيز بيشتر در اكوسيستم هاي دريايي عميق انجام پذيرفته است. اين مطالعه به بررسي مدلسازي هاي انجام شده در محيط هاي دريايي و مقايسه با مطالعات خشكي همچنين برشمردن ويژگي ها و چالشهاي اين علم ميپردازد.

Species distribution models (SDMs) have been used to address a wide range of theoretical and applied questions in the terrestrial realm, but marine-based applications remain relatively scarce. Species distribution models (SDMs) offer great potential for inclusion into the toolbox of today s marine environmental manager, especially with regard to marine conservation and planning. Applying SDMs for the marine environment has been changed in recent years; however, fewer studies have been conducted in this area compared to land studies and even conducted studies have been mostly performed on deep marine ecosystems. This study investigates modeling conducted in marine environments and compares them with land studies. It also enumerates different characteristics and challenges of this science.