بررسي حمل و نقل از طريق خطوط لوله در ايران

حمل¬ونقل از طريق خطوط لوله يكي از شيوه¬هاي نوظهور حمل مواد و كالا در جهان مي¬باشد كه به واسطه¬ي مزايا و قابليت-هاي ويژه و منحصربه¬فرد خود در جابه¬جايي موادي همچون نفت، گاز و ديگر ميعانات و كالاها، روزبه¬¬روز در كانون توجه برنامه¬ريزان توسعه¬ي بخش حمل¬ونقلي در كشورها قرار مي¬گيرد. ايران نيز به دليل وجود منابع غني هم¬چون نفت، گاز و ...، هم¬چنين وابستگي اقتصاد كشور به صادرات اين منابع از طرق گوناگون حمل¬ونقلي، نيازمند توسعه و گسترش اين شبكه¬ي حمل¬ونقلي در برنامه ريزي¬هاي توسعه¬اي در راستاي توسعه پايدار مي¬باشد. هدف اين مقاله، بررسي قابليت¬هاي حمل از طريق خطوط لوله در تسريع فرايند توسعه در كشور مي¬باشد. به منظور دست¬يابي به اين هدف، ابتدا به تشريح حمل¬ونقل از طريق خطوط لوله، خصوصاً در دريا پرداخته، سپس زيرساخت¬ها و مزيت¬ها بررسي خواهد شد و در نهايت براي بهره¬مندي از مزاياي اين روش حمل¬ونقلي، راهكارهايي ارائه خواهد شد. از نتايج اين پژوهش مي¬توان گفت؛ در بين روش¬هاي مختلف صنعت حمل¬ونقل، حمل¬ونقل از طريق خطوط لوله داراي قدمتي كوتاه¬تر نسبت به ساير روش¬هاي حمل¬ونقلي مي¬باشد كه با انتقال منابع انرژي، منابع معدني و ... با هزينه¬هاي پايين¬تر، اشغال فضاي كمتر و وجود زيرساخت¬هاي ابتدايي¬تر كه عمر طولاني¬تري به نسبت ديگر روش¬هاي حمل¬ دارند، از اهميت قابل توجهي برخوردار مي¬باشد.