توسعه فراپايدار» گامي به سوي تثبيت بهينه ارزش هاي اخلاق زيست محيطي دريا محور

پس از گذشت فراز و نشيب هاي بسيار در جاده پرسنگلاخ پيشرفت كاروان بشري، امروزه براي گريز از چالش ها و مخاطرات توسعه، مفهوم اخلاق توسعه به طور اخص و در بيان عام تر ارتباط اخلاق و محيط زيست مطرح شده است. اخلاق محيط زيست، با طرح مباحث فرا اخلاق در جستجوي مسيري اخلاقي و انساني براي تعريف رابطه اي متوازن بين انسان و محيط زيست است. وقتي از رفتار اخلاقي با محيط زيست سخن مي گوييم به معناي رفتار پايدار نيكوي آگاهانه در برابر همه اجزاي جهان است. مفهوم محيط زيست در واقع اشاره به موجودات زنده و عناصر پيرامون آنها دارد كه با يكديگر در تاثير متقابل هستند. درياها به عنوان يكي از اصلي ترين بسترهاي مقوله حفظ محيط زيست مطرحند. يكي از كارويژه هاي بنيادي ثبت شده در اسناد و كنوانسيون هاي بين المللي درخصوص سازمان بنادرودريانوردي، به عنوان اصلي ترين متولي مسايل مرتبط با آبراههاي جهاني، موضوع حفظ و نگهداري محيط زيست دريايي است. اين مقاله كه با روشي اسنادي و با رويكرد تحليلي نگاشته شده است مي كوشد نشان دهد كه براي اثربخشي بهينه دستورالعمل هاي مرتبط با مفهوم توسعه پايدار به ويژه كنوانسيون هاي حفظ محيط زيست دريايي كه براي حفاظت از محيط زيست الزامي شده اند، بهترين شيوه، تغيير نگرش افراد و فرهنگ سازي براي همه كساني است كه با مقوله توسعه و ابعاد آن درگير هستند. نگاه خداباورانه وجودي به اين مساله، مي تواند ارزش ذاتي حفظ محيط زيست را براي افراد دورني نمايد و بالطبع، تلاش مضاعفِ خودخواسته و موثرتر آنان را براي تحقق اين امر، سبب شود. اين مفهوم در اين مقاله به عنوان نظريه توسعه فراپايدار مطرح شده است