بررسي قابليت استفاده از گروباكس در پروژ‌هاي كنترل بيولوژيك فرسايش بادي

يكي از مشكلات نواحي خشك و بياباني كشور ايران، هجوم ماسه هاي روان به شهرها و روستاها است. به نحوي كه حركت ماسه هاي روان، اراضي كشاورزي، جاده ها، راه آهن، مناطق مسكوني و ساير تاسيسات را تهديد مي كند. يكي از روش ها براي محدود كردن خسارات ناشي از فرسايش بادي، كاشت درختان تاغ است، كه متاسفانه به دليل مشكل كم آبي، قسمت زيادي از اين درختان خشك شده اند. اين در حالي است كه فناوري گروباكس مي تواند به موفقيت اين نوع پروژه ها كمك شاياني نموده و شانس بقاي گياه در شرايط بياباني را افزايش دهد. گروباكس براي نهال در مقابل باد به عنوان قيم عمل كرده و خاك و هواي اطراف نهال، همواره در شرايط گرماي هواي محيط در روز، خنك و در شرايط سرماي محيط شب ، هوا و خاك اطراف نهال گرم تر از بقيه نقاط است؛ ضمن اينكه رطوبت خاك اطراف نهال به علت وجود گروباكس روي آن، تبخير نمي شود و در اطراف نهال علف هاي هرز نمي رويد. به اين ترتيب بهره وري استفاده از آب افزايش مي يابد و با ميزان كمتر مصرف آب، راندمان بيشتري به دست مي آيد. همچنين انرژي و هزينه موردنياز اين روش در مقايسه با روش آبياري سنتي، كمتر است. لذا پيشنهاد مي شود در پروژه هاي درخت كاري با هدف مبارزه با فرسايش بادي، از تكنولوژي گروباكس استفاده گردد.