بررسي تاثيرمخلوط ملاس چغندر قند و بنتونيت 20ميكرون دركاهش فرسايش بادي و توليد ريزگرد وفاكتورهاي مهندسي درخاك هاي منطقه سجزي شرق اصفهان

بيابان‌زايي و تخريب بيابان بعد از دو چالش تغيير اقليم و كمبود آب شيرين سومين چالش و مسئله مهم در قرن 21 مي‌باشد. در حال حاضر 6/3 ميليارد هكتار از اراضي خشك جهان مبتلا به عنوان تخريب مي‌باشد، يا به عبارت ديگر تحت تعريف بيابان‌زايي قرار مي‌گيرند و يكي از مهم‌ترين بحران‌هاي زيست محيطي در مناطق خشك و نيمه‌خشك و پديده مخرب بيابان‌زايي و فرسايش بادي مي‌باشد كه وقوع طوفان‌هاي گردوغبار و حركت ريزگردها از پيامدهاي آن محسوب مي‌شوند. در اين پژوهش مطالعات فرسايش خاك از منطقه سجزي در شرايط آزمايشگاهي و عمليات ميداني صورت پذيرفت كه با استفاده از غلظت‌هاي صفر، 25/0، 5/0 ، 1، ،2 ، 3، 4 و 5 گرم در ليتر بنتونيت 20 ميكرون وغلظت‌هاي صفر، 25/0، 5/0 ، 1، ،2 ، 3، 4 و 5 گرم در ليتر ملاس چغندرقند كه به صورت مخلوط ، سوسپانسيون تهيه و بر روي نمونه هاي خاك پاشش گرديد. و با توجه به سرعت باد 25 متر بر ثانيه مورد آناليز قرار گرفت. در مطالعات آزمايشگاهي مشاهده شد كه در غلظت 5 گرم و 5 گرم در ليتر مخلوط بنتونيت و ملاس چغندر قند، به ميزان 5/95 درصد كاهش فرسايش صورت گرفته است. از نتايج به دست آمده در مطالعات ميداني با غلظت 6 گرم در ليتر ملاس چغندر قند به ميزان 94 درصد كاهش فرسايش مشاهده گرديدو همچنين در استفاده از بنتونيت با غلظت 6 گرم بر ليتر به ميزان 98 درصد كاهش فرسابش صورت گرفته است.. از نتايج ديگر به دست آمده افزايش مقاومت وعمق سله است. كاني هاي موجود در بنتونيت شامل ايلايت، كواتز، كلسيت، دولوميت و آلبيت مي باشد.