تاثير محلول پاشي روي و شوري آب آبياري بر عملكرد و برخي شاخص هاي رشد ژنوتيپ هاي جو

به منظور بررسي تاثير شوري آب آبياري و محلول پاشي كلات و نانو اكسيد روي بر عملكرد و برخي شاخص هاي رشد ژنوتيپ هاي جو، آزمايشي در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي با توزيع بلوك هاي خرد شده با سه تكرار در ايستگاه تحقيقات شوري و زهكشي رودشت اصفهان در سال زراعي 93-1392 انجام شد. فاكتورهاي مورد بررسي شامل كيفيت آب آبياري در سه سطح (آبياري با شوري حداكثر 2 دسي زيمنس بر متر تا پايان فصل رشد به عنوان شاهد، آبياري‌ با شوري متوسط بر اساس عرف محل معادل 10 دسي زيمنس بر متر و آبياري با شوري زياد و معادل 18 دسي زيمنس بر متر)، محلول پاشي كود روي (نانو اكسيد روي، كلات روي، مخلوط كلات روي و نانو اكسيد روي و عدم محلول پاشي روي) و سه ژنوتيپ مختلف جو (نيمه حساس موروكو، نيمه متحمل نصرت و متحمل 4 شور) بودند. نتابج نشان داد كه با افزايش شوري آب آبياري عملكرد دانه، وزن خشك(DM)، سرعت رشد محصول(CGR)، نسبت سطح برگ(LAR) و سطح ويژه برگ(SLA) جو كاهش يافت. محلول پاشي عنصر روي نسبت به تيمار شاهد(بدون روي) سبب افزايش DM، RGR، CGR و LAR شده و موجب افزايش عملكرد دانه گرديد. ژنوتيپ 4 شور، به دليل داشتن DM، RGR، CGR، LAR و SLA بيشتر نسبت به ديگر ژنوتيپ ها برتر بود. حداكثر عملكرددانه از ژنوتيپ 4 شور بدست آمد. از بين شاخص هاي مورد مطالعه، SLA با عملكرد دانه، از همبستگي مثبت و معني داري (r2=0.97) برخوردار بود.