رويكرد جغرافيايي به اخلاق محيط زيست درآنتروپوژئومورفولوي با تاملي در فرهنگ ايراني و آراي شيخ اشراق

از زماني كه انسان پا به عرصه هستي نهاد، براي رفع نيازهايش، ناگزير با طبيعت رابطه برقرار نمود. انسان با ورود به طبيعت در جهت تأمين نيازهاي خود با محدوديت هايي روبرو گرديد و اين روند تا سده هاي قبل ادامه داشت. بعد از انقلاب صنعتي، انسان به خاطر بدست آوردن قدرت بيشتر، توانايي بيشتري براي تغيير دادن طبيعت در جهت رفع خواسته هاي خود بدست آورد. ادامه اين روند به خطر انداختن طبيعت و منابع طبيعي را به همراه داشته است كه در نتيجه نوع انسان را به عصيان در مقابل خود واداشته تا در ارتباط خود با طبيبعت به نگرشي تازه مبني بر حفاظت و مدارا با آن دست يابد. ريشه ارتباط انسان و محيط در علوم مختلف مانند جغرافيا، فلسفه، حكمت و محيط زيست جلوه گر است و در تفكرات حكماي باستان مانند افلاطون و ارسطو و انديشمندان جديد مانند ژان بدن، منستيكو، الثورث هانتينگتن و... ديده مي شود. يكي از اصلي ترين تعاريف جغرافيا رابطه متقابل انسان و طبيعت است. از واژه تقابل در اين تعريف، سه مفهوم همكاري، تعامل و رويارويي برداشت مي شود. رو در رو بودن، رابطه انسان با محيط را به خطرانداخته است يعني انسان به جاي همكاري و تعامل به رويارويي با طبيعت پرداخته و بحران هاي زيست محيطي را ايجاد كرده است. يكي از جلوه هاي اين نوع بحران ها، آنتروپوژئومورفولوژيك است كه با اثرات ژئومورفولوژيكي انسان در طبيعيت سرو كار دارد