تحليل نشانه –معناشناختي استعلاي مكان در داستانِ كوتاه بزرگ بانوي روحِ من

مكان‌ها به طور مستقيم و يا غيرمسقيم در شكل‌گيري گفتمان و توليد معنا نقش دارند. در بعضي موارد مكان به شكل كاملا فيزيكي و عيني در گفتمان‌ها تجلي مي‌يابد و درموارد ديگر اين كاركرد عيني تضعيف گشته و جاي خود را به كاركرد انتزاعي مي‌دهد. مكان‌هاي انتزاعي مكان‌هايي با ويژگي تخيلي و استعلايي هستند. چگونه گفتمان‌ها مي‌توانند به محل چالش مكاني و در نتيجه عبور از وضعيت كنشي به وضعيت استعلايي شوند ؟ گريز و گسست از فضاي و مكانِ عيني ، وجه پديداري حضور ، و دريافت حسي ادراكي از مكان مي توانند راه را به روي استعلاي مكاني هموار كنند . مكان مي‌تواند داراي كاركردهاي مختلف روايي، كنشي، تخيلي، استعاري، استعلايي و غيره باشد. هر چه جنبة عيني و فيزيكي مكان تقويت شود بعد شناختي آن نيز اوج مي‌گيرد؛ و بالعكس هر چه از وجه عيني مكان كاسته و وجه استعاري آن تقويت شود مكان از مكان بودگي خود فاصله مي‌گيرد و به سوي فضا شدگي سوق مي‌يابد. چگونه در داستان بزرگ بانوي روح من اثر گلي ترقي با نفي جنبة كنشي مكان به مكاني آرمان‌گرا كه فرامكان است دست مي‌يابيم ؟ بي شك هدف اصلي اين مقاله ،ضمن خوانش پديداري اين داستان پاسخ به اين پرسش است كه چگونه گفته پرداز با اتكا به تجربه حسي و ادراكي ناشي از هم حضوري سوژه و دنياي اطراف راه را به روي فضا شدگي باغ گشوده و آن را تا مكاني استعلايي پيش برده و دريافت تازه اي از ديگري و هستي به دست مي دهد .