بررسي موقعيّت هاي روايي در بستر نقّالي در منظومۀ خوان هشتم

روايت وروايت شناسي دانش نوين بررسي زبان شناختي وتحليل متون ادبي است. ظهور نظريّه هاي روايت شناسي ضرورت بازنگري متون ادبي راسبب شد. فرمهاي گونه گون روايتها براساس پيشينه تاريخي ،فرهنگي ،قومي ،ديني، تربيتي و سياسي شكل گرفته است وبه يقين بررسي وتحليل متن هاي ادبي در حوزه نظريه هاي روايت شناسي مستلزم رعايت زمينه هاي آفرينش اين دسته ازآثار است.چيزي كه پژوهش حاضر را نيز دربرگرفته است. منظومه ي خوان هشتم به بررسي شاخص هاي تعريف شده روايت در بستر فرم هنر نقّالي پرداخته است وهدف آن سنجش قوانين روايت در بستر شعر روايي نقّالي وميزان همساني ويا ناهمساني آن دو است .اما قدر مسلّم اين است كه اين امري نسبي است وهنر نقّالي، هنري اصيل ونژاده است كه تنها با قواعد خاصّ خود تعريف شده است.قوانيني كه هميشه زنده است واستعداد به روز شدن در جوهرۀ آن نهفته است.