روايت‌شناسي داستان «نامزدي» اثر لاژوس ژيلاهي براساس نظريۀ گريماس

روايت‌شناسي از موضوعات جديد در عرصۀ ادبيّات و گريماس از نظريّه‌پردازان مطرح در اين زمينه است.‎‎‎او روايت‌شناسي را برپايۀ ريخت‌شناسي حكايات پراپ استوار نمود،‎از دامنۀ مطالعات پراپ فراتر رفت و «الگوي كنشي» و «زنجيره‌هاي روايي» و «مربّع معناشناسي» خود را ارائه كرد تا انگيزۀ اعمال و رفتار و تفكّرات شخصيتّهاي داستان را مشخّص و روابط ساختاري نهفته در معنا را آشكار ‎كند.‎‎‎در اين پژوهش داستان «نامزدي» اثر لاژوس ژيلاهي،‎نويسندۀ توانمند مجارستاني-كه اغلب آثارش را با تركيبي از نگاه ادبي،‎سياسي و اجتماعي مي‌نوشت و مي‌كوشيد در آثارش جنبه‌هاي مختلف وجود آدمي را به تصوير بكشد- مورد بررسي قرارمي‎گيرد.‎‎‎همچنين تلاش مي‌شود ضمن مشخّص نمودن «الگوي كنشي» و «زنجيره‎هاي روايي»،‎«مربّع معناشناسي» اين داستان هم تحليل شود تا ميزان انطباق اين داستان با نظريـّه‌ ساختارگرايانه و معناشناسانۀ گريماس مشخّص شود.‎‎‎حاصل بررسي بيانگر اين است كه داستان «نامزدي» از الگوي ساختاري و روايي كاملي برخوردار است و در قالب نظريـّه‌ گريماس قابـل بررسي و ارزيابي است.‎‎‎