سينما رسانه بيان است

سينما به عنوان يك رسانه ، با توليد متن با مخاطب خود روبرو مي‌شود. با اينكه مولف، متن را به روش خاصّي رمزگذاري مي‌كند، خواننده آن‌ را در مفهومي كمي متفاوت، رمزگشايي مي‌نمايد و آن ‌چيزيست كه حاشيه فهم خوانده مي شود. اين خط فكري به ساخت‌گرايي اجتماعي پيوند دارد. از سوي ديگر، بيان پديده اي صرفاً متني و يا به عبارت ديگر روايي است كه سعي در ايجاد ارتباط ندارد بلكه ماهيت آن بازتابي است. سينما به دليل عدم تقارن فكري مخاطب با توليدكننده در مورد محتواي متن نمي تواند رسانه ارتباط باشد ولي به دليل رمز نگاري تصاوير كه ملهم از نشانه شناسي تصوير است رسانه ايي مي باشد كه به بيان متن مي پردازد. عمده ترين شيوه هاي سنتي بيان كه بين سينما و ادبيات مشترك است، تشبيه، استعاره، كنايه، مجاز و تشخيص است. در بيان سينمايي دوربين از حالت يك ضبط كننده ي صرف خارج مي شود و انتخاب هاي آن در منظور بيان تأثير مي‌گذارد. در واقع «بيان» شرح كيفيت و چگونگي است، آن گونه كه خود برداشت مي‌كنيم. حال سوال مهم اين است كه اين فرآيند به ارتباط با مخاطب مي‌انجامد يا در حد بيان باقي مي‌ماند.