بررسي ساختاري عنصر زمان در كتاب «دا» بر اساس نظريّة ژنت

عنصر زمان، يكي از مؤلّفه هاي اصلي پيشبرد روايت، در نگاه ساختارگراياني چون ژنت است. ژنت، با تأثير از شكل گرايان روس، توانست تحليل دقيقي از تمامي روابط ممكن ميان توالي زماني رخدادها و ترتيب روايت آن ها، ارائه دهد. شيوة ژنت، در بررسي عنصر زمان، شامل سه مؤلّفة نظم و ترتيب، تداوم و بسامد است. كتاب دا، يكي از پرمخاطب ترين كتاب ها در ژانر ادبيات پايداري است كه بارها تجديد چاپ شده است؛ از آن جا كه مطالعة دقيق عناصر سازندة يك روايت و بازنمود قوانين حاكم بر آن، مخاطب را در شناخت بهتر ساز و كار و روابط دروني عناصر روايي ياري مي دهد، بنابراين، بررسي روايي كتاب، مي تواند منجر به درك شيوه هايي گردد كه به برداشتي تازه از داستان، منجر مي گردد و دنياي جديدي را در مورد متن روايي، پيش چشم مخاطب مي-گشايد. در اين مقاله كوشيده شده است زمان دستوري در كتاب دا، از حيث نظريّات روايت شناسانة ژنت، بررسي گردد. زمان دستوري در دا، با وجود گذشته نگرها و آينده نگرهاي متعدّدي كه در آن وجود دارد، خطّي است. شتاب روايت كتاب، با وجود مكث هاي توصيفي مكرّر، مثبت است؛ زيرا وقايع چهل سال از زندگي راوي را در 725 صفحه بازگو كرده است. نويسنده از هر سه نوع بسامد هم در روايت كتاب استفاده كرده است.