زندگي زيبا و دلپسند از منظر قرآن و صحيفه سجاديه

شادي، يكي از گمشده هاي تاريخي بشر در كره زمين است. انسان دائماً به دنبال آن است كه درد، رنج و غصه را از زندگي اش حذف كرده و هميشه شاد باشد. قرآن و صحيفه سجاديه، اين شادماني و ابتهاج روحي را به طيب تعبير مي كند. اين مفهوم، يك مفهوم روانشناختي است. در واقع خود كمبود، تلخ نيست؛ حضور رواني اش در ساحت روح انسان تلخ است. اين حيات اصيل و حقيقي، واقعيتي وراي حيات ظاهري است كه در همين دنيا حاصل مي شود و ظهور و شكوفايي اين مرتبه ي فائقه ي روح كه استعداد ويژه اي بوده و اكنون فعليت يافته است؛ از ايمان و عمل صالح نشأت مي گيرد. امام سجاد (ع) حيات طيبه را داراي اين دو مؤلفه مي دانند كه با اراده و اختيار انسان ساماندهي مي شود و پاياني دلپذير، دلچسب و مطبوع دارد. اين پژوهش، با استفاده از روش توصيفي- تحليلي بوده و اطلاعات به دست آمده، با استفاده از مطالعات كتابخانه اي حاصل شده است.