حيات معقول (تفسيري از معناي زندگي از ديدگاه علامه جعفري)

علامه جعفري علت اصلي بحران معنا را در گم‌شدن هويت انسان در لابه‌لاي حيات طبيعتي مي‌داند و نقطه‌ي آغازين جست‌وجو براي يافتن معناي زندگي را از طريق تكامل و رسيدن به حيات معقول تفسير مي‌كند، حيات معقول در نظام فكري اين شخصيت بزرگ، يك انديشه‌ي مداوم و جاري است كه با تبيين‌هاي علمي و چندباره وي از فرضيه عبور به جايگاه يك تئوري رسيده است. طي اين تئوري، وي مي‌كوشد در مقام يك پويش‌گر، ميان مرزهاي انسان و جهان قرارگرفته و الگويي جديد براي يك نوع جهان‌نگري ريشه‌دار طراحي كند؛ حيات معقول ايشان هم به نحو آفاقي قابل‌طرح است و هم به نحو انفسي. حيات معقول در معناي آفاقي آن بدين معناست كه انسان تا هويت حقيقي و جايگاهش را به‌عنوان محور هستي و جانشين خداوند در زمين نشناسد نمي‌تواند به درك حيات معقول نائل آيد و اصلاً نمي‌تواند از معناي زندگي خود سؤال كند. او همچنين بر اين باور است كه شرط لازم براي داشتن يك زندگي معنادار رسيدن به خود حقيقي يا خودشناسي به طريق انفسي است. بدين طريق ايشان با الگو قرار دادن دين و مذهب در كنار عقل و فطرت آگاه، معناي زندگي را معناي ديني زندگي قلمداد كرده كه زيستن در اين حيات را عين زيستن در حيات معقول مي‌داند.