تدوين فرآيند برنامه ريزي طراحي منظر پرديس‌هاي دانشگاهي با رويكرد حس تعلق (مطالعه موردي پرديس دانشگاه تهران)

با بررسي‌هاي انجام شده از مؤسسات آموزش عالي ملاحظه مي‌گردد كه بيشتر توجهات طراحان و برنامه ريزان به فضاهاي دروني بوده در صورتيكه منظر و فضاهاي باز مي‌توانند نقش مهمي در ارتقاي اهداف دانشگاه‌ها داشته باشند. از آنجا كه درطراحي منظر‌هاي دانشگاه‌هاي ايران مطالعات و تحقيقات كاربردي بصورت فرآيندي برنامه ريزي شده با هدف دستيابي به حس تعلق انجام نشده است لذا براي رسيدن به اين اهداف با توجه به كمبود تحقيقات در اين زمينه، ضروري دانسته شده كه با استفاده از برنامه‌ريزي معماري كه به عنوان علمي كاربردي و نوعي از فرآيند تصميم گيري مي‌باشد و با استفاده از حرفه منظر و همچنين حس تعلق كه يكي از علائم و عوامل در ارتقاي كيفيت‌هاي محيط‌هاي انساني مي‌باشد به الگوي مناسب براي شرايط مشابه دست يابيم كه در طراحي فضاهاي باز دانشگاه‌ها اهميت بسزايي داشته و موجب ارتقاي سطح آموزشي در كشور مي‌شود. هدف اين پژوهش، تدوين فرآيند برنامه‌ريزي و بررسي مؤلفه‌هاي طراحي منظر و حس تعلق بر محيط و منظر دانشگاه‌ها مي‌باشد كه در اين مقاله، پژوهش فوق بر محيط و منظر دانشگاه تهران متمركز است. روش تحقيق در پژوهش حاضر از نوع توصيفي - تحليلي مي‌باشد و ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه مي‌باشد. جامعۀ آماري پژوهش را خبرگان و متخصصان تشكيل داده است. در نهايت در اين پژوهش به بررسي چهار متغير: دانشگاه، شهر، معماري منظر، حس تعلق و تأثير اين متغيرها بر يكديگر پرداخته و آنها را تجزيه و تحليل مي‌كنيم، نقاط مثبت را ارتقا مي‌دهيم و منفي‌ها را برطرف كرده و اولويت بندي مي‌كنيم، سپس مدل برنامه ريزي ارائه مي‌كنيم. در گام بعدي نتايج مان را به خبرگان مي‌دهيم و آنها نسبت به تجزيه و تحليل ما، نظر خودشان را اعلام مي‌كنند و اولويت بندي مي‌كنند و به نتايج نهايي مي‌رسيم، در نهايت راهكار ارائه مي‌دهيم.