تاثير معماري كلاسيك بر معماري نماهاي مجتمع مسكوني شهر تهران در دهه 1380

شهر يكي از بزرگترين نمادهاي تمدن بشري است كه بشر آن را براي اهداف متفاوتي بنا نموده است. شهر تنها يك سكونتگاه نيست، بلكه مكاني است كه روح اجتماع در آن دميده شده است و از آن هويت مي‌گيرد هويت شهري، هويت جمعي است كه با تبلور عيني در فيزيك و محتواي شهر معنادار مي‌شود و به واسطه ايجاد تداعي خاطرات عمومي در شهروندان، تعلق‌خاطر شهرنشينان را به سوي شهروند شدن هدايت مي‌كند. پس هر چند كه هويت شهرخود معلول فرهنگ شهروندان آن است؛ ليكن فرآيند شهروند سازي را تحت تأثير قرار داده و مي‌تواند باعث تدوين معيارهايي مرتبط با مشاركت نزد ناظران و ساكنان آن گردد. از آنجايي كه هويت مجموعه‌اي از صفات و مشخصاتي است كه باعث تشخص يك فرد يا اجتماع از افراد و جوامع ديگر مي‌شود؛ شهر نيز به تبعيت از اين معيار، شخصيت‌يافته و مستقل مي‌گردد. مقوله هويت بطور عام و هويت شهري بطور خاص از جمله مقولاتي است كه به جهت نقشي كه در شناخت افراد، اشيا، اجتماعات و مكان‌ها دارد، حائز اهميت فراوان است. در اين ميان يكي از مسائل بنيادي شهرهاي ايران، مسئله هويت شهر است. امروز عليرغم گسترش و توسعه شهرها، سيماي آنها فاقد شخصيت شهري و مولد انواع بحران ها مي باشد. شهر بدون هويت، قدرت خود را در هدايت ناخودآگاه جمعي شهروندان از دست مي دهد. ليكن نماي ساختمان ها به عنوان يكي از اجزاي تشكيل دهنده سيما و منظر شهر، داراي نمادها و نشانه هاي تعيين كننده هويتي است كه از عواملي همچون اقليم، فرهنگ و اقتصاد تأثير مي پذيرد. در سالهاي اخير براي احياي هويت معماري ايراني اقدامات متعددي صورت گرفته كه از نتايج آنها قبول سهم مشترك حوزه عمومي وخصوصي بر نما است، امروزه دست كم در كشورهاي توسعه يافته ضرورت حضور و مداخله شهروندان در شكل بخشيدن به عوامل اثرگذار شهري به رسميت شناخته شده است.