جايگاه فضاي اجتماعي معماري معاصر در شاخصهاي كيفيت زندگي: شناخت تاثير مديريت برنامهدهي بر اجتماع پذيري فضا

گسترش ارتباطات جهاني مقايسه جنبه‌هاي زندگي انسان را تسهيل نموده است و تلاش پژوهشگران نيز براي مقايسه كيفيت زندگي افراد ميان جوامع مختلف گسترش يافته است. از آنجايي كه زندگي اجتماعي يكي از مهم ترين شاخصه‌هاي تاثيرگذار در كيفيت زندگي است؛ مي‌توان از ارتقاء آن در جهت بهبود كيفيت زندگي افراد، بهره برد. همچنين، تعاملاتِ صحيحِ اجتماعي نيازمند محيطي از پيش طراحي شده است. در صورتيكه فضاهاي جمعي بتوانند نقش خود مبني بر جمعي بودن را صحيح ايفا نمايند؛ آنگاه سبب خلق رويدادهاي متنوع مي‌شوند. اين پژوهش ابتدا مفهوم كيفيت زندگي را از منظر اجتماعي شرح داده است و سپس نقش فضاي معماري از دو جنبه مديريت برنامه دهي و اجتماع پذيري فضا را بررسي نموده است. همچنين، مفاهيم كيفيت زندگي، اجتماع پذيري فضا و مديريت برنامه دهي را با بهره گيري از شيوه پژوهش تطبيقي بررسي نموده و با رويكردي تفسيري تحليلي سعي در ارائه پيوندي ميان آن‌ها است. نتايج بيانگر آن است - كه مي‌توان طراحي فضاي اجتماعي را با استفاده از پارامترهاي فضاي اجتماع پذير دگرگون ساخته و با مديريت برنامه دهي فضا، اولويت‌هاي طراح را جابجا نمود كه اين امر به نوعي سبب ارتقاء كيفيت فضاي جمعي، زندگي اجتماعي و كيفيت زندگي مي‌گردد. اين تغيير رويكرد در مرحله تحليل فرايند طراحي، بر اساس فرايند موضوع محور رخ داده و عناصر - معماري، نظير چيدمان فضايي، نقش پررنگي در جهت دادن به رفتار اجتماعي مخاطب خود را ايفا مي‌كنند.