آيا تجويز خوراكي عصاره زنجبيل مي تواند نقش پيشگيرانه در تهوع ناشي از زايلازين داشته باشد؟

هدف: ارزيابي باليني اثر ضد استفراغي عصاره زنجبيل پيش از تجويز زايلازين در سگ طرح مطالعه: بيش از 2000 سال است كه در چين و برخي كشورهاي آسيايي از زنجبيل (Zingiber officinale) به عنوان ريزومي گياهي در پخت غذا و نيز در درمان اسپاسم و تهوع استفاده مي شود. از طرفي تجويز عضلاني زايلازين به طور قوي منجر به ايجاد تهوع و استفراغ در سگ مي شود. لذا، مطالعه حاضر به ارزيابي باليني خاصيت پيشگيرانه ضد تهوعي اين تركيب قبل از تجويز عضلاني زايلازين مي پردازد. حيوانات: تعداد 10 قلاده سگ سالم با سن 16-8 ماه نژاد مخلوط از هر دو جنس روش كار: به دنبال پرهيز غذايي 12 ساعته حيوانات مورد مطالعه، عصاره زنجبيل به شكل قطره خوراكي و با دوز 40 ميلي گرم به ازاي هر كيلو وزن بدن به سگ ها خورانيده شد. يك ساعت بعد زايلازين با دوز 2 ميليگرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن تجويز عضلاني شد و بروز و عدم بروز حالت تهوع و ديگر علايم باليني ثبت شد. اين ارزيابي باليني يك هفته بعد و بدون تجويز خوراكي زنجبيل و صرفاً با تجويز زايلازين به تنهايي در همين حيوانات صورت گرفت. نتايج: در گروهي كه زنجبيل به صورت خوراكي داده شد، تنها در سه مورد حيوانات (30 درصد موارد) تهوع پس از تجويز عضلاني زايلازين مشاهده شد. اين درحالي بود كه در هشت مورد از موارد بدون مصرف زنجبيل حالت تهوع و استفراغ ديده شد. نتيجه گيري و كاربرد باليني: تجويز خوراكي زنجبيل يكساعت قبل از تزريق عضلاني زايلازين مي تواند در كنترل استفراغ و تهوع ناشي از تجويز زايلازين و عوارض متعاقب آن موثر باشد.