مقايسه دو ماده حاجب يددار يوپراميد و يديكسانول در آرتروگرافي مفصل شانه اي سگ

هدف: مواد حاجب در تصويربرداري تشخيصي در تمامي تكنيك هاي تصويربرداري از راديوگرافي تا سي تي اسكن و ام آر آي به منظور بهبود كيفيت تشخيصي تصوير از اهميت بالايي برخوردارند. به همين منظور در اين مطالعه دو ماده حاجب يددار غيريوني يديكسانول (دايمر) و يوپراميد (مونومر) در آرتروگرافي شانه ي سگ مورد ارزيابي و مقايسه قرار گرفتند. آرتروگرافي نيازمند ساده ترين امكانات تصويربرداري است و در شرايطي كه تجهيزات پيشرفته تر در دسترس نيستند، مي تواند راه كاري مناسب براي تشخيص ضايعات مفصلي باشد. طرح مطالعه: مطالعه تجربي حيوانات: در اين مطالعه، از شش قلاده سگ سالم و بدون نشانه هاي از لنگش در اندام ها حركتي استفاده شد. روش كار: از هر مفصل شانه راديوگرافي ساده از نماهاي جانبي و خلفي قدامي به منظور بررسي وضعيت ابتدايي آن ها، تهيه گرديد. سپس در شرايط آسپسي كامل، با يك سرنگ استريل و سرسوزن شماره ي 20 در حدود يك سانتي متر پايين و جانب زائده ي آكروميون وارد مفصل شده و پس از تخليه ي حدود 2 ميلي ليتر از مايع مفصلي، حدود 140 ميلي گرم يد از هر ماده ي حاجب در حجم 2 ميلي ليتر رقيق شد و در هر مفصل تزريق گرديد. راديوگراف هايي در زمان هاي صفر، 5، 10 و 30 دقيقه پس از تزريق از نماهاي جانبي و خلفي قدامي تهيه شد. نتايج: تمامي راديوگراف هاي تهيه شده توسط يديكسانول در زمان هاي صفر و پنج داراي كيفيت مناسب براي تشخيص ضايعات و آسيب هاي مفصلي بودند كه در بين آنها راديوگراف هاي زمان پنج به دليل كاهش دانسيته ي ماده ي حاجب كيفيت بهتري را نشان مي دادند. دو راديوگراف از زمان پنج يوپراميد كيفيتي بالا جهت تشخيص دقيق را نداشتند. در دوازده راديوگراف اخذ شده در زمان 10 و 30، ساختارهاي مفصلي محو شده، ولي باقيمانده هاي يديكسانول (بدون ارزش تشخيصي) در مفصل قابل رويت بود. نتيجه گيري و كاربرد باليني: با توجه به نتايج به دست آمده مي توان نتيجه گرفت يديكسانول (دايمر)، به دليل ساختار ايزوتونيك آن در مايع مفصلي پايداري بيشتري داشته و مي تواند تصاوير بهتري را در تصويربرداري تاخيري ايجاد نمايد.