ارزيابي باليني اثرات دوكساپرام بر ريكاوري ناشي از پروپوفول در سگ

هدف: بسياري از عوارض جراحي و مرگ در طول مدت زمان بازگشت از بيهوشي است. تسريع كارآمد، در روند بازگشت از بيهوشي منجر به بروز مشكلات كمتر به دليل بازگشت سريع به شرايط فيزيولوژيك مي شود. هدف از مطالعه حاضر بررسي اثرات باليني دوكساپرام بر بازگشت از بيهوشي با پروپوفول در سگ بود. طرح مطالعه: مطالعه تجربي حيوانات: شش قلاده سگ نر بالغ از نژاد مخلوط در محدوده وزني 8/2 ± 5/20 و محدوده سني 5/1 تا 2 سال، جهت انجام اين مطالعه تهيه شد. روش كار: در ابتدا آرامبخشي همه سگها با استفاده از داروي آسپرومازين انجام شد. سي دقيقه پس از بيهوشي، القاي بيهوشي در تمامي حيوانات با استفاده از تيتراسيون پروپوفول انجام شد. در گروه كنترل و درمان، بيهوشي به مدت 30 دقيقه با استفاده از پروپوفول، نگه داشته شد. بلافاصله پس از قطع داروي بيهوشي، 2 ميلي گرم بركيلوگرم دوكساپرام وريدي در گروه درمان و سالين در گروه كنترل تجويز شد. زمان خارج كردن لوله نايي، زمان بلند كردن سر براي اولين بار، زمان قرار گرفتن روي سينه و زمان ايستادن (از زمان پايان تزريق دارو) بر حسب دقيقه ثبت شد و كيفيت ريكاوري ارزيابي گرديد. نتايج: يافته اصلي مطالعه حاضر اين است كه دوكساپرام تجويز شده در پايان بيهوشي، بازگشت از بيهوشي با پروپوفول را بهبود و حدود 30 دقيقه تسريع مي كند (05/0 p). زمان برداشت لوله نايي (2/2 ± 2/2 و 4/2 ± 2/9)، بلند كردن سر براي اولين بار (5/2 ± 2/7 و 2/1 ± 2/11)، نشستن روي جناغ (1/3 ± 5/8 و 3/3 ± 2/15) و ريكاوري كامل (9/3 ± 5/12 و 4/14 ± 2/41) بترتيب در گروه درمان نسبت به گروه كنترل كاهش معني داري را نشان داد (05/0 p). نتيجه گيري و كاربرد باليني: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه دوكساپرام روند بازگشت از بيهوشي با پروپوفول را با در سگ تسريع مي بخشد. لذا شايد بتوان پس از انجام مطالعات بيشتر در موارد ريكاوري تاخيري ناشي از پروپوفول از دوكساپرام بهره گرفت.