بررسي حسن معاشرت زوجين و راهكارهاي تعالي بخش آن با رويكرد تطبيقي قرآن و نهج البلاغه با حقوق موضوعه ايران

از مصاديق اصل معروف در نظام حقوقي خانواده و يكي از تكاليف زوجين نسبت به يكديگر، حسن معاشرت مي‌باشد. مبنا و منبع الزام به حسن معاشرت زوجين در فقه اسلامي و كتب فقهي بيان شده است و الزام اين تكليف بر اساس منابع چهارگانه ( كتاب، سنت، عقل، اجماع) به اثبات رسيده است. هر چند اين تكليف جنبه‌ اخلاقي دارد، اما در ماده 1103 قانون مدني به آن وجهه حقوقي داده شده است. در اين تحقيق با روش تحليلي – توصيفي هدف، بررسي تطبيقي اين موضوع از ديدگاه فقهي و حقوقي است. لكن در كنار اين موارد، بررسي و موشكافي موضوع در نهج البلاغه نيز مورد توجه قرار گرفته است. از اين رو پاسخ به پرسش‌هاي ذيل ضروري است كه اولاً مستند فقهي و حقوقي تكليف زوجين در حسن معاشرت با يكديگر چيست و ثانياً مصاديق بارز حسن معاشرت (در قرآن، نهج البلاغه و حقوق)كدامند و رويكرد نهادينه كردن هر كدام از منابع مذكور در اين خصوص چيست. به نظر مي رسد، توجه بيشتر قانون گذاران و خانواده ها به حسن معاشرت به عنوان مقوله‌اي اخلاقي همراه با آموزش آن در روابط زوجين و چگونگي برقراري ارتباط حسنه با همسر، همراه با توجه و احياي سنت‌هاي حسنه مذهبي مثل وفاداري، انجام تكاليف زناشويي و عشق ورزي (در منابع فقهي و حقوقي)، در اين خصوص و اجراي مصاديق ديني، از جمله راهكارهايي است كه براي نهادينه‌كردن اخلاقيات در خانواده‌ها و جلوگيري از فروپاشي آن در عصر مدرنيته امري ضروري است كه يكي از اين روش ها بهره گيري از الگوهاي ديني در اين خصوص و توجه به تربيت ديني توسط والدين از همان دوران كودكي است.