تاثير تجدد و نوگرايي بر خانواده‌هاي ايراني

خانواده به عنوان مهمترين و اساسي ترين جايگاه امن انساني به دليل تحولات ناشي از پيامدهاي مدرنيته و نو شدن جوامع بشري دچار تغيير و تحولاتي گشته است كه در اين ميان جامعه ايران هم خالي از اين دگرگوني نيست . به واسطه اين تحولات، خانواده در دوره مدرن، گونه هايي مختلف را درخود پذيرفته است و همچنين سرمايه اجتماعي اين گونه هاي مختلف خانوادگي را متحول گردانيده است. طي چند دهه اخير نهاد خانواده و نظام خويشاوندي، در پي نوسازي و نوگرايي، تغيير و تحوالت ژرفي را تجربه كرده است. گذر از سنت به مدرنيته سبب شده است كه نهاد خانواده و كاركردهاي آن در جامعه ما به شدت دگرگون شود. در نيم قرن اخير، مرز ميان تجدد و تمدن ناديده گرفته شده و عده اي از مردم ناآگاهانه در نتيجه تبليغات و بدآموزي‌هاي غرب و غربزدگان چنين انديشيده‌اند كه تمدن و تجدد دو واژه مترادفند در حالي كه تجدد پديده اجتماعي ديگري است و با تمدن ارتباطي ندارد. تجدد يعني نوگرايي و پذيرش هر عنصري كه نوين و تازه باشد. از نظر عرف، تقليد سبك زندگي غربي و كنار گذاشتن شيوه هاي رفتار سنتي جامعه خود و تغيير راه و روش و لباس و مصرف از سنتي به غربي است. متجدد شدن به معني شبه اروپايي شدن، گرايشي است به پذيرفتن كوركورانه هرآنچه از جوامع مثلا پيشرفته برسد و در اصطلاح كسي را متجدد مي گويند كه ارزشها و هنجارها و رسم و عادات بيگانه را در پيش گيرد. با توجه به اين عبارات، تجدد نه تنها نشاني از تمدن نيست بلكه پديده اي است مربوط به مصرف كالاهاي غربي; تمدن دستاورد و ميراث نسلهاي متوالي جامعه است كه بنا به مقتضيات محيط و شرايط عقيدتي، تاريخي و فرهنگي يك سرزمين به وجود مي آيد. در حالي كه تجدد مجموعه كالاها و افكار جديدي است كه ظرف مدت كوتاهي از جامعه اي به جامعه ديگر (بسته به نوع پذيرش جوامع) منتقل مي شود.