موانع اجراي مديريت مشاركتي در دانشكده‌هاي دولتي تربيت بدني شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر تعيين موانع اجراي مديريت مشاركتي در بين دانشكده‌هاي دولتي تربيت بدني شهر تهران بوده است. بنابراين در راستاي دستيابي به اهداف پژوهش پرسشنامه‌اي مشتمل بر 42 سوال تهيه و پس از تأييد روايي و پايايي) 912/0(α= آن، در بين جامعه 72 نفري پژوهش كه تمامي كاركنان دانشكده‌هاي دولتي تربيت‌بدني شهر تهران را تشكيل مي‌دهد توزيع گرديد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از آمار توصيفي( فراواني، فراواني نسبي، ميانگين و نمودارهاي مربوطه و ...) و استنباطي (رتبه بندي فريدمن) استفاده شده است. نتايج‌ پژوهش حاكي از آن است كه مهم‌ترين موانع اجراي مديريت مشاركتي در جامعه مورد پژوهش به ترتيب شامل: نيازهاي اوليه‌ و فيزيولوژيك (6/83 درصد)، فرهنگ فردگرايي (7/78 درصد) و ساختار و قوانين (92/70 درصد) مي‌باشد. علاوه بر اين، سطح هر يك از موانع در بين دانشكده ها متفاوت بود. نتايج اين تحقيق با نتايج تحقيقات ساير محققين در داخل و خارج از كشور همخواني دارد و در جهت رفع موانع و اجراي هرچه مؤثرتر مديريت مشاركتي، بر لزوم ايجاد سازوكارهاي فرهنگي، حمايت از كاركنان، كاهش سطح هرمي ساختار سازماني و تفويض اختيار بيشتر به كاركنان در جامعه مورد پژوهش تأكيد دارد.