مشكلات روش شناختي نظريه مدرنيزاسيون درايران

در اين مقاله سعي مي شود علل ناكامي نوسازي غربي در توسعه ايران نشان داده شود. در اين راستا از نظريه جامعه شناسي تاريخي به عنوان يك روش انتقادي براي نشان دادن نقاط ضعف نظريه نوسازي استفاده شده است؛ و براي تجربي و عملياتي تر نشان دادن اين امر، اقدامات نوسازي ايران از سال 1332 تا 1357 بررسي شده است. در پايان سعي گرديده كه الگوي ايراني اسلامي پيشرفت را به عنوان يكي از سطوح تحليل ايراني و اسلامي كه درونزاد كشور ايران است؛ جايگزين گردد. بر اين اساس سئوالي كه مي توان مطرح نمود اين است كه؛ علت عدم موفقيت پروژه نوسازي در ايجاد يك جامعه باثبات در ايران بين سال هاي 1332 تا 1357 چيست؟ فرضيه اي كه در اين رابطه مي توان ارائه كرد چنين است: با توجه به نظريه جامعه شناسي تاريخي علت ناكامي و بن بست در پروژه نوسازيِ ايران طي سال هاي 1332 تا 1357 در توهمات شناختي نظريه نوسازي مي باشد. در واقع نظريه نوسازي داراي يكسري مشكلات روش شناختي است كه نمي تواند در كشوري چون ايران اجرايي گردد و در اينجا سعي مي شود اين مشكلات برجسته شود. نتايج حاصل از اين تحقيق حاكي از آن است كه به علت غيرتاريخي و غير اجتماعي بودن نظريه نوسازي در ايران و همچنين به علت مشكلات روش شناختي نظريه نوسازي؛ اين امر در ايران با مشكل مواجه شد و بايستي از يك الگوي بومي و درونزاد براي رسيدن به پيشرفت استفاده كرد كه در نهايت الگوي ايراني و اسلامي پيشنهاد مي گردد.