اولويت بندي نظري دموكراسي توسعه با تمركز بر تحولات سياسي ايران

يكي از اصلي ترين سوالات كه متفكران توسعه در نظريات و رويكردهاي مختلف در پي پاسخ بدان هستند؛ تقدم يا تأخر در اولويت بندي توسعه و دموكراسي، در فرآيند گذار به توسعه يافتگي مي باشد. سوال از پيش زمينه هاي اين دو و اينكه آيا دموكراسي سياسي منجر به توسعه اقتصادي خواهد بود و يا توسعه اقتصادي زمينه ي دموكراسي سياسي، گاه مهمترين سوال در فرآيند گذار كشور هاي در حال توسعه محسوب مي شود. دموكراسي به رغم گستردگي و دگرگوني هاي مفهومي، شيوه اي از حكومت است كه در آن ملت منشا همه امور تلقي مي شود. محتواي نظام شرط براي دموكراسي نيست، اما مبادي نظري و پيش زمينه هاي ايجاد دموكراسي براي تحقق آن ضروري است. اين تحقيق مباني نظري دموكراسي را تحليل مي نمايد. از سويي ديگر با تبيين رويكرد هاي توسعه، راه هاي بديل پيشرفت را براي كشورهاي در حال توسعه مشخص مي نمايد و در مرحله بعد اولويت بندي دموكراسي و توسعه را از طريق مرور چهار الگوي موجود مورد بررسي قرار خواهد داد. از اين طريق راهكارهايي را براي توسعه كشور هاي در حال توسعه و ايران ارائه مي دهد. درگيري مابين اولويت توسعه و دموكراسي را در ايران مهم ترين درگيري نظري براي پيشرفت كشور مي باشد و بايست به شيوه اي علمي اين مساله را حل نمود. اين تحقيق به شيوه كتابخانه اي صورت گرفته است.