آسيب شناسي پياده سازي الگوي توسعه سياسي غربي در ايران بين سال هاي 1300 - 1357

همواره سياست مداران ايراني در پي توسعه و رشد سياسي كشور به دنبال روي از الگوهاي مختلفي بوده اند. فقدان وجود الگوي بومي آسيب هايي را در پياده سازي الگوهاي توسعه غيربومي در ايران به بار آورده است. شايد مهمترين الگويي كه طي تاريخ معاصر ايران مورد توجه سياست مداران قرار گرفته است، الگوي توسعه غربي است كه با توجه به وجود نقاط جذاب و جديدي كه در اين الگو مورد بحث و طرح واقع شده، همواره دغدغه پياده سازي آن توسط انديشمندان سياسي مورد توجه بوده است. اما پياده سازي اين الگو در دوران پهلوي 1300 تا 1357 از سويي و هم چنين عدم درك صحيح از وضعيت بومي ايران كه در بستري ايراني اسلامي رشد يافته است، موجبات آسيب پذيري بيش از پيش را فراهم آورد. در اين پژوهش سعي بر آن است تا با ديدي تاريخي و تبييني به آسيب هاي ناشي از اين پياده سازي الگوي غير بومي پرداخته و در قالب راهكار صحيح، مصاديق بومي متعارض با آن را مورد بررسي قرار دهد. روش پژوهش به صورت علي و تبييني در بستر تاريخي و ابزار پژوهش نيز با استناد به داده هاي كتابخانه اي مورد بررسي قرار گرفته است.