تبيين مكانيزم اثر كاربست روش‌هاي نامطلوب سياست‌گذاري توسعه محور بر روي گروه‌هاي هدف

سياست گذاري عرصه اي خطير و در عين حال جذاب براي انسان هاست. آدمي از ابتداي خلقت روحيه برتري جويي داشته و درصدد تسلط بر ديگران بوده است. اين فرصت در سياست گذاري عمومي بيش از ديگر عرصه ها براي انسان فراهم است. با اين همه بايد توجه داشت كه سياست گذاري بر خلاف ظاهر ساده، بسيط و جذابش، پيچيده و داراي بطون متعدد است كه انسان به صِرف اتكاي به عقلانيت محدود خويش نميتواند از عهده آن به درستي برآمده و كشتي جامعه را به ساحل امن برساند. اتكاي صرف به عقلانيت ابزاري، عرفي و خود بنياد انساني و مستغني دانستن خود از معارف الهي ميتواند كژكاركردهاي بسياري را براي جامعه به عنوان محمل سياست گذاري، و اثرات مخرب متعددي براي انسان، به عنوان گروه هدف سياست ها داشته باشد. بر اين اساس در اين مقاله برآنيم تا ضمن تاكيد بر جايگاه خطير سياست گذاري، ويژگيهاي انسان به عنوان گروه هدف، و محدوديت هاي شناخت شناسي و روش شناسي انسان سياست گذار را از منظر عقلي و اسلامي شرح داده، مكانيزم اثر كاربست روش هاي نامطلوب سياست گذاري را از طريق مفاهيم رفتاري ناهمساني شناختي، اثر پيگماليون، گالاتيا، و گلم و كنش هاي چهارگانه ماكس وبر تبيين نماييم. در پايان مقاله نيز رهنمون هايي براي سياست گذاري جوهري بهره مند از عقلانيت قدسي ارائه خواهد گرديد.