تحليل تأثير سطح تماس بين ايمپلنت دندان و استخوان فك بر حداكثر تنش مجموعه ايمپلنت-آباتمنت به روش اجزاي محدود

ايمپلنت دندان امروزه به عنوان بهترين جايگزين براي دندان هاي از دست رفته شناخته مي شود. نيروهاي وارد بر ايمپلنت از طريق محل تماس بين ايمپلنت و اسخوان به بافت ها و استخوان هاي اطراف منتقل مي شود. در اين مقاله تاثير نوع تماس بين استخوان فك و مجموعه ايمپلنت - آباتمنت بر روي حداكثر تنش فون ميزز به روش اجزاي محدود مورد ارزيابي قرارگرفته است. به اين منظور ايمپلنت و مقطعي از استخوان فك پايين در نرم افزار ABAQUS مدلسازي و تحليل شده است. در تحليل اجزاء محدود ايمپلنت دندان، معمولا از سه مدل تماسي متفاوت استفاده مي شود. تفاوت اين مدل ها در ميزان پيوستگي تماس بين ايمپلنت و استخوان است. از اين رو اين مدل ها از نظر دقت و همينطور از نظر هزينه محاسباتي با يكديگر متفاوت هستند. با اين وجود تاكنون ارزيابي كمي از ميزان تقريبي كه در مدل هاي با هزينه محاسباتي كمتر وجود دارد، صورت نگرفته است. در اين تحقيق دو مدل تماس كامل و تماس اصطكاكي با يكديگر مقايسه شده اند. در مدل تماس اصطكاكي، ضريب اصطكاك در بازه اي كه در عمل بسته به شرايط مي تواند اتفاق بيفتد، تغيير داده شده است. نتايج نشان داد كه حداكثر تنش در مدل تماس كامل برابر ۳۷/۸۹مگاپاسكال مي باشد. درحاليكه اين مقدار در مدل تماس اصطكاكي، بسته به ضريب اصطكاك بين ۶/۸۰ تا ۳۶/۹۰مگاپاسكال تغيير مي كند. بنابراين نتايج مدل تماس كامل در مقايسه با مدل تماس اصطكاكي از ۱/۱ درصد كاهش تا ۸/۹ درصد افزايش متفاوت خواهد بود. به عبارت ديگر اختلاف نتايج اين دو مدل كمتر از ۱۰ درصد پيش بيني مي شود.