بررسي زبان عرفاني در غزليات عطار

زبان عرفاني با گونه هاي مختلفش، زباني است كه عارفان به وسيله آن معاني بلند عرفاني، عواطف فردي وتجربه هاي روحي خود را بيان مي كنند. هدف از اين مقاله بررسي زبان عرفاني در غزليات عطار است، اين شاعر بزرگ بعداز سنايي كامل كننده زبان عرفاني در شعر فارسي است. او توانسته با بهره گيري از زبان ادبي وشعر، معاني بلند عرفاني را به قله رفيعي از درجه عرفان برساند. غزليات عطاردر واقع حالات روحي خود شاعراست كه با استفاده از زبان عرفاني به مخاطب خود برساند. اين شاعر بزرگ اشعار خود را در خدمت تصوف وعرفان قرار داده وبا مهارت هرچه تمامتر توانسته، از تمام ظرفيت هاي زباني نظيراستعاره، تمثيل، رمز بهره بگيرد. در اين پژوهش سعي كرده ايم غزليات عطار از نظر تبيين كنيم تا از درياي عرفاني اش بهره مند شويم. او مورد تقليد شاعران بزرگي بعد از خودش باشد. شاعراني مانند مولانا و حافظ و عراقي كه همگي بهره وافري را از اشعار اين شاعر بزرگ دريافت نموده اند.