جلوه نماز در اشعار شيخ فريدالدين عطار نيشابوري

ادبيات فارسي در رواج و تبليغ تعاليم اسلام تأثير ويژهاي داشته و متقابلاً تعاليم الهي اسلام نيز به طور گستردهاي به غناي ادبيات فارسي رونق بخشيده است. از والاترين دستورات الهي اسلام نماز است كه به ويژه در ادبيات عرفاني جلوه چشمگيري دارد. شاعران و عارفان بزرگ فارسي در اين موضوع، بسيارسخن گفته اند. از ميان اين بزرگان شيخ عطار نيشابوري شاعر و عارف بزرگ قرن ششم و هفتم در اين زمينه سهم عمده اي دارد. در اين مقاله سعي نگارنده برآن است كه به روش تحليل محتوا با استناد به آثار منظوم عطار، اهميت و منزلت نماز را از نگاه اين عارف بزرگ بيان كند. حاصل اين پژوهش مبين اين موضوع است كه نماز در اشعار عطار جايگاه والايي دارد. شاعر در آثارش حقيقت نماز را با نظر به آيات قرآن و احاديث به روشني بيان كرده و شرايط پذيرش نماز نظير؛ عشق، اخلاص و حضور قلب را به تفصيل بازگو نموده است. همچنين در اكثر آثارش عالي ترين جلوه نماز را در نماز مولاي متقيان مي بيند و او را پيشوا و مقتداي خود معرفي مي كند.